“مستند” در هامون نقد شد

نشست نقد و بررسی نمایش “مستند” در سالن تئاتر هامون برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی تئاتر هامون، در این نشست که با استقبال خوب علاقه‌مندان تئاتر روبه‌رو شد، محمود حسینی، کاگردان نمایش، رفیق نصرتی، منتقد تئاتر و عطا صادقی، کارشناس ارشد کارگردانی تئاتر به بحث و گفت‌وگو و بررسی ابعاد این نمایش پرداختند.
در ابتدای این مراسم محمود حسینی، کارگردان نمایش مستند در پاسخ به سوالی درباره چگونگی شکل گیری ایره اجرای تئاتر مستند گفت: این نمایش از آبان ماه سال گذشته درپی اتفاقاتی که برای من رخ داد به ذهنم رسید. البته نمی‌توانم بگویم هر کار تئاتر یا سینمایی نویسنده و صاحب اثر را در خود دارد اما من هم در این تئاتر هستم.
رفیق نصرتی کارشناس و منتقد تئاتر در ادامه این جلسه اظهار کرد: با توجه به حرف‌هایی که کارگردان زد و گفت که بخشی از این تئاتر بخشی از من را در خود دارد باید گفت که همه ما وقتی از گذشته‌مان صحبت می‌کنیم دچار چنین حسی می‌شویم.
وی افزود: وقتی از این اجرا بیرون می‌آییم دست‌مان خالی است و هر چه در ذهنمان هست دود می‌شود و به هوا می رود چرا که از همین لکنتی که اجرا داشت یک روایت یک دست، ساده و منسجم بود که ترومای شکستش را کم اهمیت جلوه بدهد.
این منتقد تئاتر ادامه داد: به دو دلیل می‌توان به این اثر توجه کرد. یکی اینکه در فضای کنونی که ساختار رسانه‌ای به شکلی است که در میان آثار مینور مورد بی‌توجهی یا کم توجهی قرار می‌گیرند و اتفاقا روایت‌های شکست که در این اثر هم بود همچنان انکار می‌شود و در همان جا می‌ماند و در شرایطی که آثار ماژور که خیلی به آن‌ها پرداخته می‌شود و مدام استوری می‌شوند، یک اتفاق محسوب می‌شود.
یکی دیگر از دلایل این است که باید تریبون را برای خودبیانگری در تئاتر پیدا و کشف کنیم و تئاتر باید ما را بتواند با تروماهایمان پیوند بزند، اما چیزی که از نمایش مستند به ذهنم می‌رسد این است که اثر مورد بحث امکانی می‌سازد و از کنار ظرفیت‌های به وجود آمده از آن به راحتی رد می‌شود.
عطااله صادقی نیز گفت: تئاتر مستند برای من به شخصه حس خوبی به همراه داشت چرا که احساس کردم که یک کار صادقانه دیدم. همینطوری که رفیق نصرتی به آن اشاره کرد در تجربه‌های ما همگی از چنین خاطرات و روایت‌هایی از شکست وجود دارد.
وی افزود: اگر بخواهم درباره نمایشنامه مستند حرف بزنم، می‌توان گفت که این اثر قصه دارد و از کسی روایت می‌کند که به خاطر شکست‌هایی که می‌خورد، همواره احساس می‌کند نفر دوم است و چند خرده داستان در میان نمایش هم وجود دارد.
این کارشناس تئاتر تصریح کرد: یکی از بخش‌های این کار که برای من جای سوال باقی گذاشت این بود که چه شد مقدمات لازم برای خودکشی بازیگر فراهم شد و آیا مخاطب را به این نتیجه رساند که الان وقتش است که به خودکشی دست بزند و من قدری جا خوردم اما کلیت کار به من حس خوبی داد.
در ادامه این جلسه حسینی در پاسخ به کارشناسان و منتقدان مدعو و مهمانانی که در جلسه حضور داشتند، گفت: این مسئله برای کارگردان یک اثر خیلی شخصی است که چه کاری در چه زمانی از اجرا بهتر است،رخ دهد.
وی همچنین درباره اینکه آیا این اثر واقعا مستند بود یا در ژانر دیگری قرار دارد؟ اظهار کرد: نمی‌خواهم در این باره صحبت کنم، چرا که ترجیح می‌دهم این مسئله را بر عهده مخاطب قرار دهم تا برداشت‌های بینندگان را بر هم نزنم چرا که اگر برخی مسائل را بگویم خیلی از تصوراتی که درباره این تئاتر وجود دارد، بهم می‌خورد اما می‌توانم بگویم تا حدودی مستند به حساب می‌آید.
کارگردان نمایش مستند ادامه داد: بسیاری از اتفاقاتی که در این اثر مشاهده کردید از نوع بازی بازیگر، میزانسن، اجرای تئاتر در میان تماشاگران و اتفاقاتی که در اجرا دیده می‌شود، از قبل برنامه‌ریزی و تمرین شده بود و نمی‌توان سادگی یک اثر را به دم دستی و راحت بودن آن تعبیر کرد و هر کسی می‌تواند در ساخت یک اثر خطر کند اما اینکه آن را دم دستی و راحت تلقی کنیم، به خودی خود خطرناک است.