رضا رجایی، کارگردان نمایش صدای انسانی، که در سومین شب جشنواره هامون به روی صحنه رفت، جشنواره هامون را بستری دانست که در آن همه در انتفاعی جمعی از دانش یکدیگر بهره‌مند شوند.
او می گوید: با وجود فرصت کوتاه و این که نمایشش از ارومیه آماده شده بود، از تک اجرایش برای این جشنواره رضایت دارد.
در ادامه مشروح گفت‌وگوی ستاد خبری جشنواره تئاتر هامون با کارگردان این نمایش را از نظر می‌گذرانید:
* چه شد که به صدای انسانی رسیدید؟
پروسه خیلی طولانی دا‌‌شت. ۱۸ سال پیش خانم شقایق مسافر این متن را کار کرده بودند و من بسیار به فضای این کار علاقه‌مند شدم. در مورد ژان کوکتو تحقیق کردم و به نبوغ او در زمینه هنرهای مختلف پی بردم. برایم بسیار جالب بود که کوکتو صد سال پیش شبکه‌های اجتماعی اولیه را به چالش کشیده است که به نوعی بدویت ارتباط الکترونیکی انسان‌ها با هم بوده است. تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم اما با زبان متن خانم مسافر ارتباط برقرار نکردم. به همین دلیل تصمیم به ترجمه متن گرفتم و به متن شخصی خودم رسیدم.
در اجرا هم با تعامل با بازیگرم سعی کردم وسیله ارتباطی را ملموس‌تر کنم و موبایل را جایگزین کردم. در اینجا چون بحث صدای انسانی بود، وجه صدا را مدنظر قرار دادم، گو اینکه طرف دیگر مکالمه غایب بود و در غیاب این صدا، لحظات آخر یک ارتباط انسانی را نظاره می‌کنیم.
* از اجرا راضی بودید؟
بله؛ البته می‌دانید که این نمایش از ارومیه بود و با وجود فرصت کوتاه و مشکلات ترابری، کار سخت بود. اما از اجرا راضی بودم و لازم می‌دانم که از ستاد اجرایی برای همکاری و همراهی تشکر کنم. البته حضور در اتاق فرمان مقداری من را دچار استرس کرد که البته دقایقی بعد از شروع، برطرف شد.
* چه شد که به جشنواره تئاتر هامون پیوستید؟
من جشنواره تئاتر هامون را بستری دیدم که می توان کارهای آوانگاردتر را در آن اجرا کرد. دوست داشتم کار من، به عنوان اثری آوانگارد در این جشنواره دیده شود و سفیر کسانی باشم که در شهرستان کارهای بزرگ و خوبی انجام می‌دهند اما مهجور می‌مانند.
* آیا جشنواره تئاتر هامون با ذهنیتی که داشتید، منطبق بود؟
به نظر من ما در جشنواره تئاتر هامون در حال رقابت نیستیم. ما در حال معامله‌ای پایاپای و دو سر برد هستیم که در انتفاعی جمعی از دانش و کار همدیگر بهره می‌بریم و تجربه کسب می‌کنیم.
* و سخن آخر؛
تلفن موجود خطرناکی است.
پاسخ بدهید