چهرازی

پوریا صادقی:
یک نمایش آماتور درخشان
یک کار حرفه ای بی دقت
با این نگاه به سالن رفتم که کارگردان، آماتوره و بی دقتی ها، نپختگی ها، عدم هماهنگی ها و ایرادات متن رو ندیدم. فقط جسارت، نوآوری، بازی های از جان و دل و… رو دیدم. البته به عنوان تماشاچی، بسیار راضیم. چون لذت و شعف بی حسابی بهم داد.
اما گویا کارگردان جوان هست ولی آماتور نیست. سالهاست کار می کنه و تعدادی قابل توجهی نمایش روی صحنه برده. این تازه اشکالات رو به چشم میاره.

جذابیت درخشان این تئاتر در عصیانی بود که به نمایش دراورد. تا امروز عصیان زیاد دیده بودم، همه یک فریاد یا کمی لولیدن در خود بود. چهرازی اما عصیانی به حجم صحنه نشانم داد. عصیانی در طول صحنه، عرض صحنه و ارتفاعش. بی باکانه بود.
چقدر یاداور رویای نیمه شب تابستان به‌کارگردانی الکساندر اکمان بود.

المانهای تصویری و صوتی موجود، ایده های جذابی داشت که خلق شده بود و رها شده بود. مثل انسان اولیه، خلق شده بود ولی تکامل پیدا نکرده بود تا کارامد و زیبا شود.

چند قسمت از دیالوگها می تونست حذف بشه تا مونولوگ نهایی به چشم بیاد.

این نمایش اگر ایراداتش گرفته بشه و پخته بشه، می تونه یک اثر درخشان و یک خاطره ی بی نظیر برامون باشه.

نیلوفر ثانی:
اجرا ویژگی های خلاقانه و گروه فرم و اجرایی جذابی دارد. تلاش گروهی که می خواهد نوعی عنان گسیختگی را نیز در صحنه اجرا و منتقل کند.
متن سویه های اجتماعی و سیاسی متعددی دارد. دیالوگ ها برهمین اساس تنظیم شده اند اما نیازمند انسجام بیشتری در قسمتهای چندگانه که شامل مونولوگ های که شرح وقایع است.