دسترس

مریم حاج محمدی:
داستان مشابه داستان های واقعی ، درباره پدر و مادری که به دلیل اعتیاد و مصرف شیشه توهم میزنند فرزندشان معلول است او را آتش می زنند.
این نمایش با بازی علیرضا مهران همان نمایش “دور از دسترس اطفال نگهداری شود”است که آذرماه سال ۹۵ توسط مهدی پاشایی در سالن سایه اجرا رفته است.
داستانی تلخ و واقعی و دردناک که روح من ازار میدید از تماشا و تشریح جنایت فرزند سوزی به خاطر مصرف شیشه
گریم بدن پسر بچه خوب بود بازی مهران نیز جا افتاده بود البته تعجبی ندارد چرا که کار کشته است و قبلا نیز این نمایش را اجرا برده.
اصرار بر صندلی هایی که چرخش گیر میکرد را متوجه نشدم. و اینکه روی اعصاب خودشان و تماشاچی راه برود. تیپ قاضی ترکیبی شبیه راهبه ها و بقالها بود
و طراحی لباس نامناسبی داشت.
کف سالن روزنامه چیده بود که بازگو کند که اخبار از این حوادث پر شده است
در کل نمایش را دوست نداشتم و خوشحال میشدم اگر میشد وسط نمایش بیرون بزنم.

محسن جوانی:
//جیغ گچ روی تخته سیاه//
“دسترس” نمایشی است که تا حد زیادی قواعد ژانر اجرایی خودش (پلیسی ـ جنایی) را رعایت می‌کند و مواردی که از قاعده خارج شده حاصل تحمیل بیرونی کارگردان به اثر است. کارگردانی که ظاهراً به صورت شخصی با موضوع درگیر شده و نتوانسته دریافتش را به گروه اجرایی و تماشاچیان بسط دهد.
تمرکز بیش‌ازحد در به‌نمایش‌گذاشتن عناصر عینی جنایت (بچه سوخته، رفتار آزاری و…) در کنار طراحی صحنه و نور منجر به برانگیختگی حس انزجار در بیننده می‌شود و این حس تا پایان اجرا به واسطه پافشاری لجوجانه کارگران بر حرکت صندلی چرخ‌دار برروی زمینی که با نمک و روزنامه پوشانده شده تغلیظ شده و زمانی که گره اصلی داستانی باز می‌شود به جای کاشتن بذری در ذهن تماشاگر و تلنگری به جامعه بینندگان برای عواقب هولناک مصرف مواد مخدر، حس نفرت از اجراکننده (نه عامل بروز) در تماشاچی باقی می‌گذارد.
اجرای بازیگران به ترتیب برای نقش‌های پدر، مادر و سرگرد، عالی، قابل قبول و فاجعه است که نشان عدم تمرین کافی فردی و گروهی نزد بازیگران است. ظاهر بیرونی نقش سرگرد اما حاصل بی‌توجهی کارگران به فهم تماشاچی است: پوشاندن موهای بازیگر با چیزی شبیه عرق‌چین، لحن صحبت کردن، نوع حرکات و… به هیچ وجه تداعی‌کننده “سرگرد آگاهی” که در تلاش است پرونده‌ای جنایی را حل و فصل کند نیست که در کنار پوشش و اجرای سایر نقش‌ها وصله‌ای ناجور شده است.

رضا بهکام:
متنی رئال که با زاویه دید مستقل زن و مرد متهمی روایت و با واکنش های فرا آگاهانه بازپرس صحنه جرمی را باز سازی می کنند که بر اساس خطاهای زبانی و عملی متهمان، پرده از دروغ هایی افتاده تا تعلیق قصه مبنی بر رویکرد حقیقی جنایت به آرامی شکل بگیرد؛
بازی هایی باورپذیر از سوی زن و مرد که زن از عهده نقش خود بر آمده است؛
تمرکز در بازی بازپرس پایین بود، با وجود آنکه از جناب سیدی بازی های درخشانی پیشتر دیده بودم؛
لحظات بازی روانی جناب مهران با نوجوان در صحنه آزاردهنده و درخشان بود؛
از منظر طراحی لباس، لباس بازپرس و ارتباطش با افسر تیم آگاهی از طریق یک هندزفری بدون سیم مناسب به نظر نمی آمد؛
میزانسنها و نشستن متهمین روی صندلی های راحتی چرخدار و کشیدن دائمی صندلی بازپرس در بازسازی صحنه کمکی نمی کرد و شاید اگر اجرا ایستاده بود انتقال تنش برای مخاطب بالاتر می رفت و یا با حضور یک میز برای بازپرس که اجرا را واقعی تر در نظر داشته باشیم و اگر تأکید کارگردان مبنی بر این بوده که در خانه متهمین این بازسازی انجام شود نیاز بود جزییات صحنه جرم بالاتر رود مثلاً نحوه قرارگیری جسد در کف صحنه جا نمایی میشد و مواردی دیگر که مخاطب را در مکانیت رخداد قرار دهد(اصولاً آلت قتاله و موارد تشریک شده در قتل با همان وسایل اصلی یا مشابه در بازسازی صحنه استفاده می شود.)؛
طراحی نور و صحنه در ساده ترین وجه خود قرار داشت و اجرای ترانه و اشعار کودکانه از طرف مادر و همراهی فرزند قربانی شده با وی، اجرا را به سمت فضای رمانتیکی پیش می برد که مرزیست برای فاصله گزاری از وقوع جنایت رخداده که با آن مشکلی نداشتم و می پسندیدم.
نوع و شدت گریمها مناسب بود و پوست سوخته و جراحت یافته نوجوان می توانست وسیعتر باشد؛
از جناب مهران و تیم خوبشان و بازیگران صحنه کمال تشکر را دارم و همچنین از مدیریت مهربان و اعضای محترم مجموعه هامون برای برگزاری این جشن مردمی و صمیمی قدردانی می کنم.