اختلال

فرزاد جعفریان:
با آغازش مشکل داشتم حتی بازی به نظرم کمی تصنعی میومد ولی رفته رفته روال بازی بهتر و بعد چند تعامل و ارتباط با تماشاگر تکمیل تر شد و آروین شاه حسینی قدرت ش رو به رخ کشید و در قسمت پایانی مخصوصن به اوج رسید، متن ساده به نظر می‌رسید و شاید در مقابل همتای قدرتمندش (آبی مایل…) حرف بیشتری برای عنوان نداشت ولی ریزه کاری هایی داشت که ارتباط احساسی خوبی با تماشاگر ایجاد می‌کرد و درکل از دید من مونولوگ خوبی بود که هنوز هم نیاز جامعه ما به دیدنش احساس میشه.

محمد لهاک:
این حقیقت که اگر فرزند ، برادر یا خواهر من ال‌جی‌بی‌تی بود
باز هم من همین نگاه مهر آمیز یا تحقیر آمیز رو داشتم و به همین راحتی از مسئله گذر میکردم تنها فکری هست که رهایم نمیکنه
شاید ماهیت ارزشگذاری در جامعه و شاید تعلق و یا تفکرات دینی و مذهبی شاید تابوها و شاید بیشمار مفاهیم برتر انگارانه در جامعه ذهن من رو به سمت خط زدن ، نادیده گرفتن و یا تفکر حذف بصری بعنوان ماهیتی مسموم و منفور شرطی کرده
شاید من اگر فرزندم ، برادرم یا خواهرم دچار این اختلال بود برای حفظ آبروی ارزش‌گذاری شده از طریق جامعه مخفیش می‌کردم ، دورش می انداختم و حتی حذفش می‌کردم
امشب برای چرایی این رفتار با خودم فکر می‌کردم من در جامعه‌ای پرورش یافتم که اندیشه قالب ماهیتی زن ستیز داره، زن بعنوان مظهر رویش ، تعبیر امید و تفسیر عشق، سمبل لطافت و زیبایی، جنسیتی که از او زاده شدیم و با او آرام گرفتیم و جنسیتی که پنجاه درصد جامعه رو تشکیل میده
ما تمام و کمال تحقیرش می‌کنیم و جدی نمیگیریمش همه جور برای تهدید و تخریبش فکت می‌سازیم و قانون تصویب می‌کنیم حالا این جامعه که در صدد انکار نیمی از خودشه چطور قراره با اختلال جنستی کنار بیاد
اما نمایش:
به نظرم آروین خان شاه حسینی با تسلط از پس این نقش برآمد نقشی که برای من شخصاً گاهی رجوع به تکراری‌های فرمش حال بهم زن بود
قدرت بازیگر اگر چه از تمرین و تمرکز می‌آمد اما به زعم من متن هم در رسیدن به اوج‌ها بی تاثیر نبود
المان‌های چشمگیر و مجهول و خط روایت داستان شاید گاهی شعاری و گل درشت بود اما برای من آزار دهنده نبود
به نظرم این مونولوگ هر چند نه جامعه آماری کل رو بررسی می‌کنه و نه در پرداخت جامعه آماری کوچک به نظر موفق میاد اما به شدت جذابه
اجرا در نقطه‌ای نزدیک به جوش حوصله مخاطب ایرانی یعنی ۷۵دقیقه است اما من شخصاً زمان رو حس نکردم و با اثر تا پایان همراه شدم
برای من اجرا از سطح متوسط بالاتر و در لیست اجراهای با کیفیت قرار می‌گرفت امیدوارم در حد اجراهای جشنواره‌ای عقیم نمونه و به اجرای عموم برسه چرا که گمان می‌کنم مخاطب بعد از دیدنش راضی از سالن بیرون میاد

محسن جوانی:
پمپاژ غمِ فیکِ بی‌اثر
۱٫”اختلال” تلاشی است برای ایجاد حسِ همراهی در مخاطبینی که به دیده‌ای “غیرانسانی” به این پدیده “انسانی” می‌نگرند. این تلاش اما در بستری خام و سطحی گسترده شده و در نهایت دریافت منحصربه فرد و ویژه‌ای نسبت به سایر پرداخت‌های پیشین به تماشاچی ارائه نمی‌دهد: متن فاقد عناصری بلقوه برای تکمیل کاراکتر و ایجاد راهی حسی برای حس همراهی در تماشاچی است و تعریف داستانی حرن‌انگیز که برای دیگران اتفاق افتاده کمکی در تعریف بلای جاری در زندگی (بازخوردهای بسیار بد و دائمی اجتماع) و تأثیر مستقیم بر زیست کاراکتر نکرده و صرفاً بار “ملودراماتیک” اثر را بالا برده است که نشان عدم دغدغه‌مندی فکری صاحب اثر در این حوزه است.
۲٫نگاه سطحی به این پدیده در تمام عناصر قابل دسترس و ملومس است: کلیه اعمال در ابتدای نمایش (بستن چشم، لاک و …) صرفاً برای ردیف یک سالن قابل لمس و حس شدنی است و این نگاه تا پایان نمایش با پایین نگه داشتن صدای بازیگر تا انتها ادامه دارد.
۳٫توازنی که بنا بود برای تعادل غم و شادی به واسطه ارتباط بازیگر با تماشاچی برقرار شود به علت عدم شخصیت‌پردازی صحیح و تکمیل کاراکتر منسجم، نامتوازن رها شده و تلاش عملی بازیگر در اجرا نمی‌تواند کاستی‌های متن را جبران کند.
۴٫اجرای بازیگر به تناسب متنی که در اختیار دارد (و میزانسن‌های اَلکنی که کارکردی جز حرکت صرف برروی صحنه ندارند) در کنار طراحی لباس و گریم، ستودنی و از نکات قابل توجه اجرا می‌باشد.
۵٫موسیقی انتخاب شده غیرهمراهی‌برانگیز و در عمل منقطع کننده اتباط حسی با اثر است.
۶٫در نهایت اما جا دارد دغدغه‌مندان این حوزه تلاشی برای به نمایش گذاشتن افرادی که در شناسنامه “زن” و در عالم وجودی “مرد” هستند نیز مد نظر قرار دهند.
۷٫عرض خسته‌ نباشید به گروه اجرا به‌ویژه بازیگر محترم و تشکر ویژه دارم از تیم همراه و دوست‌داشتنی مجموعه “هامون”.