سینا نصراللهی، نویسنده و کارگردان نمایش سگ سورتمه که در نخستین جشنواره تئاتر هامون به صحنه رفت، با ستاد خبری این جشنواره به گفتگو نشست و مهمترین دلیل شرکت در این رویداد تئاتری را بی‌طرف بودن آن دانست و گفت: به اتفاقی که در نخستین جشنواره تئاتر هامون در حال رخ دادن است، نمی توان کمتر از صد امتیاز داد و امیدوارم که این روال با همه مشکلات موجود، در سال‌های آینده هم ادامه پیدا کند.
* اجرای شما اولین اجرای جشنواره بود، از اجرا راضی بودید؟
– دیروز در اجرا چیزی رو برای اولین بار تجربه کردم که باعث شد استرس داشته باشم، چون هنگام اجرا باید در اتاق فرمان می بودم و کار را از مونیتور می دیدم. همین باعث شد که از بازخورد مخاطبان بی خبر باشم، اما بعد از اجرا نظراتی که تا الان شنیدم خوشبختانه مثبت بود. صحبتی که با منتقدان هم داشتم خیالم رو راحت کرد که کار تا حدود زیادی همان طور که می خواستم اجرا شده است.
* چه شد که به جشنواره تئاتر هامون پیوستید؟
– من تمرین این کار را شروع کرده بودم و بهار امسال در تالار مولوی اجرا شد. زمانی که با فراخوان نخستین جشنواره هامون مواجه شدیم، دیدیم که این جشنواره سفارشی و فرمایشی نیست و جشنواره ای کاملا بی طرف است و تنها جایی است که می توانیم سگ سورتمه را اجرا کنیم. اعتبار این جشنواره به واسطه حضور دبیر جشنواره و دبیرخانه آن هم اعتمادی در ما ایجاد کرد که به این جشنواره بپیوندیم.
* جشنواره هامون توانست این ذهنیت شما را اثبات کند؟
سال‌هاست که من در جشنواره‌های مختلف شرکت کرده‌ام چون اهالی تئاتر می دانند که باید از دل این جشنواره‌ها نان درآورد! من سال گذشته دبیر اجرایی جشنواره تئاتر دانشگاهی بودم که توقع زیادی از آن هست و هر سال معمولا کارهای خاص و تجربه‌ی شاخصی از این جشنواره معرفی می شود، اما اتفاقی در نخستین جشنواره تئاتر هامون در حال رخ دادن است که نمی توان کمتر از امتیاز صد به آن داد و امیدوارم که این روال با همه مشکلات موجود، در سال‌های آینده هم ادامه پیدا کند.
* سال‌های آینده هم با جشنواره تئاتر هامون همراه خواهید بود؟
بله قطعا، حتی در بدترین شرایط که امکان ارائه کار هم نداشته باشم، جزو مخاطبان و پیگیر روند و اخبارش خواهم بود.
* تمایلی دارید که در مورد کارتان صحبت کنید یا قضاوت رو به مخاطب می‌سپارید؟
– من معتقد هستم که کارگردان باید در مورد کارش صحبت کند اما اینکه راجع به چه بخشی از کار صحبت کند، به مخاطب وابسته است. با این عقیده که اثر باید در مورد کارش حرف بزند نه کارگردان، موافق نیستم چون زمانی کارگردان در مورد کارش حرف نمی‌زند که حرفی برای گفتن ندارد! در تئاتر مثل ادبیات، تمثیل و نشانه ترکیب می‌شود و گاهی درک مفهوم را گنگ می‌کند. گاه ممکن است برخی نشانه‌ها شخصی شده باشد و برای نویسنده یا کارگردان تعریف شده باشد و آنجاست که باید در مورد کار صحبت کرد تا کارگردان یا مفهوم را به مخاطب منتقل کند و یا به این دریافت برسد که این مفهوم، دغدغه مخاطب نبوده است.
* در پایان اگر صحبتی دارید، بفرمایید.
امیدوارم که حال تئاتر، حال هنر و حال هنرمندان همیشه خوب باشد. شرایطی که هنرمندان در آن همیشه مظلوم واقع می شوند، تغییر کند و هنرمندان هم به خودشان ظلم نکنند. از خودمان شروع کنیم.
پاسخ بدهید