سمانه شعبانی، کارگردان نمایش “چاقوی دم کرده شب” در گفت‌وگو با ستاد خبری نخستین جشنواره تئاتر هامون معتقد است که نقش‌ها خودشان بازیگر را صدا می‌زنند و برای همین بازیگران من در این اثر چندین بار تغییر کردند و نهایتا نقش‌ها به صاحبان‌شان رسید.
او می‌گوید: به خاطر این که دوست داشت به برگزاری این رویداد کمکی کرده باشد، خودش در میان همیاران افتخاری جشنواره حضور پیدا کرده است چرا که دغدغه‌های او درد مشترک بسیاری از فعالان و هنرمندان عرصه تئاتر است.
در ادامه مشروح گفت‌وگوی ستاد خبری جشنواره تئاتر هامون را با کارگردان این نمایش می‌خوانید:
* شما برای نخستین بار در فضای جشنواره ای اجرا داشتید، از این حضور برای ما بگویید.
از اجرا خیلی راضی بودم. خوشبختانه این نمایش با استقبال بسیار زیادی مواجه شد. من کار بر روی این نمایش را از ابتدا برای جشنواره هامون شروع کردم. به شدت متن و اجرای سخت و سنگینی بود و خیلی ها بعد از اجرا از من پرسیدند که چندسال تمرین کرده بودید؟ اما ما فقط نزدیک به یک ماه و نیم تمرین کردیم. از زمانی که فراخوان آمد، کار را شروع کردیم که البته چند نوبت تغییر بازیگر هم داشتم که روند کار را متوقف کرد. اما خوشبختانه با تمرینات فشرده و طولانی و گروه بسیار قوی و خوبی که روی صحنه و پشت صحنه داشتم، کار به خوبی اجرا شد و تماشاگران راضی بودند و اگر ضعفی هم بوده قطعا از سمت من بوده است. همین جا دوست دارم دوباره از همکارانم، رضا خضرایی طراح نور، پگاه آذرکمان طراح لباس، دنیا صنوبری طراح صحنه و صبا سلیمانی طراح گریم کار تشکر کنم.
* بازخوردی که مخاطبان برای کار شما داشتند غالبا مثبت بوده است، اما انتقادی از سوی مخاطبان مطرح می‌شود که خط داستانی در این بستر سورئال، انسجام لازم را پیدا نکرده است، در این خصوص توضیح می دهید؟
به نظرم تمام المان‌های سورئال و سمبلیک کار به مخاطب منتقل شده است اما آنچه از سوی منتقدان به من گفته شد این بود که ای کاش کار بسط بیشتری پیدا می‌کرد تا نقطه اتصال ها قوی‌تر شود. اما وسواس و حساسیتی دارم و آن این است که به شدت با کش دادن کار مخالفم و در این کار می‌شد تا حدودی صحنه‌ها را طولانی تر کرد که خط داستان روان‌تر شود.
*دلیل استقبال مخاطبان از کار خودتان را در چه می دانید؟
قطعا تبلیغات مؤثر بود. من تبلیغات کار را خیلی زود شروع کردم و مخاطب را با کار همراه کردم. نکته دیگر اینکه مخاطبان به دلیل آشنایی با شیوه کار من و به دلیل شناختی که از تک تک بچه‌های گروه داشتند و همچنین نام رضا گشتاسب به عنوان نویسنده، به این نمایش اعتماد کردند.
* شما در جمع همیاران جشنواره هم حضور دارید، چه شد که چنین تصمیمی گرفتید؟
رویکرد این جشنواره و حمایت آقای حجازی فر از جوانان به این دلیل است که درد ما را می‌فهمند و من هم الان بین ۲۲ نفر هستم که دردها و استرس‌های مشترکی داریم که من لمسشان می‌کنم و می‌خواستم کمکی در این زمینه انجام دهم. چون اعتقاد دارم هیچ کس، جای دیگری را نمی‌گیرد و هر اتفاقی سر جای خودش می‌افتد.
* اگر صحبت دیگری دارید، بفرمایید.
خیلی خیلی از تیم پشت صحنه ام تشکر می‌کنم. بازیگران روی صحنه در مقابل چشم مخاطب هستند اما اگر گروه پشت صحنه، خوب و قوی کار را پیش نبرند بی شک روی کار بهترین بازیگر هم تأثیر می‌گذارد.
پاسخ بدهید