سید مجتبی جدی، کارگردان نمایش امان که در شب چهارم جشنواره تئاتر هامون به صحنه رفت، در گفت‌وگو با ستاد خبری جشنواره، از رویکرد فلسفی خود به میرایی هر اجرا سخن گفت. او هر اجرا را پدیده ای نو دانست که در همان زمان اتفاق می‌افتد و در لحظه پایانی اجرا، می‌میرد.
* چرا به عنوان کارگردان، نمایش خودتان را ندیدید؟
من هیچ کدام از اجراهای خودم را نمی‌بینم.
* آیا این برخورد شما با اجرا، از اعتماد به کار و عوامل آن ناشی می‌شود؟
بله من و گروهم به هم اعتماد کامل داریم و اتفاقاتی هم که در حین اجرا می‌افتد، از دست ما خارج است و از آن عبور می‌کنیم.
* فیلم اجراها را هم نمی‌بینید؟
نه من هیچ فیلمی از کارهایم ندارم. من اعتقاد دارم که نمایش هنگام اجرا زنده است و وقتی اجرا تمام می‌شود، می‌میرد. اجرا نسبت عجیبی با مرگ دارد. به نظر من فرد به محض مردن فراموش می‌شود، اجرا هم به محض تمام شدن از یادها می رود و تو باید به فکر تولد دیگری باشی.
* معمولا انسان به آنچه تعلق پیدا می‌کند، دوست دارد تکه‌ای از آن را حفظ کند، به چه دلیل نمی‌خواهید چیزی از آثار خودتان داشته باشید؟
اینکه مدام گذشته را مرور کنید، در گذشته درگیر می‌مانید، به تکرار می‌افتید و درِ آینده را به روی خودتان می‌بندید.
* این حس چقدر سریع برای شما اتفاق می‌افتد؟ یعنی الان دیگر به اجرای “امان” فکر نمی‌کنید؟
به محض اینکه تماشاگر دست می‌زند، آن اجرا مرده است. اگر فردا شب این کار اجرا شود، آن اجرا دیگر اجرای امشب نیست، چون تمام آدم‌ها، مخاطب و عوامل کار دیگر انسان شب قبل نیستند. این یک رویکرد فلسفی است که زمان همه چیز را تغییر می‌دهد.
* به جشنواره هامون چگونه نگاه می‌کنید؟
من خیلی اتفاقی با جشنواره هامون آشنا شدم و همان لحظه تصمیم گرفتم که در این جشنواره شرکت کنم. من خیلی برای کاری نقشه نمی‌کشم و همیشه خودم را به جریان می‌سپارم.
* آیا جشنواره را مثبت ارزیابی می‌کنید؟
بله من چون خودم کار اجرایی کردم و می‌کنم کاملا سختی‌های کار را درک می‌کنم و می‌دانم چقدر فرسایشی است، و روند جشنواره را خیلی خوب و مثبت می‌بینم.
پاسخ بدهید